"Muszę iść pojutrze do tej nieprzyjemnej baby, wychowawczyni mojej córki. Już wiem, że mnie wyprowadzi z równowagi" – mówi ze złością moja koleżanka. "Skąd wiesz?" - pytam. "Bo ją znam. I wolę się od razu nastawić na najgorszy scenariusz" – odpowiada.
Lubię seriale. Mam swoje ulubione, śledzę pojawianie się kolejnych sezonów, potrafię, jeśli któryś naprawdę mi się spodoba, zasiąść w wolnym dniu na kilka godzin.
O tym, że niektóre słowa niosą ogromny ładunek emocjonalny, pisaliśmy już jakiś czas temu.
Ostatnio bardzo często słyszę jak różni otaczający mnie ludzi mówią: "Jestem beznadziejny, dopada mnie jakieś zmęczenie, nic mi się nie chce" lub "Ta prokrastynacja jest straszna, chyba jestem chory/chora".
To muszą być udane wakacje! Muszę wreszcie odpocząć! Wszystko powinno być dopięte na ostatni guzik! Musi być rewelacyjnie! Muszę mieć o czym opowiadać znajomym! Muszę wrócić z rewelacyjnymi zdjęciami! Nie mogę czuć złości na wakacjach! Muszę być spokojna!